Για να τιμήσουμε την Διεθνή Ημέρα της Γιόγκα, που πέρασε, στις 21 Ιουνίου, η ακροβάτισσα και υπεύθυνη των podcast του Ακροβάτη, Μαριτίνα Μυλωνά αποφάσισε να πάρει συνέντευξη από την δημιουργό της ομάδας “Ο Ακροβάτης” και εισηγήτρια παιδικής γιόγκα, Χριστίνα Σκρουμπέλου. Ήταν μια συνέντευξη ή μάλλον μια εποικοδομητική συζήτηση γύρω από τον πολλά ερωτώμενο αυτόν κόσμο της παιδικής γιόγκα και της γιόγκα γενικότερα.
Αρχικά, κάνοντας μια αναδρομή στα δικά της εφηβικά χρόνια, όπου ανακάλυψε την γιόγκα, μας εξήγησε πώς έφτασε να την αγαπήσει και να αποφασίσει να την διδάξει. Η φράση που την μαγνήτισε στον κόσμο της γιόγκα ήταν η εξής : “Η γιόγκα ξεκινάει με εμάς, με τον εαυτό μας και την παρατήρηση αυτού”. Θέλοντας αργότερα, με τις παιδαγωγικές της σπουδές, να συνδυάσει την αγάπη της για τα παιδιά και τους εφήβους με τη γιόγκα, στράφηκε σε σεμινάρια και βιβλία για την παιδική γιόγκα. Ήταν μια αφορμή για να γνωρίσει ακόμα περισσότερο την μαγεία της παιδικής ψυχής. Αυτό που της έκανε εντύπωση με την πρακτική εφαρμογή διάφορων τεχνικών γιόγκα και αναπνοών είναι ο όμορφα διαφορετικός τρόπος που τα μικρά παιδιά προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους. Η ανάγκη της λοιπόν να επικοινωνήσει ακόμα περισσότερο με τα παιδιά αλλά και να βοηθήσει τα ίδια να επικοινωνήσουν με τους εαυτούς τους την οδήγησε στο μονοπάτι της γιόγκα.
Έπειτα, μας ανέλυσε την διαφορά της παιδικής και της ενήλικης γιόγκα. Η διαφορά βρίσκεται στον τρόπο διδασκαλίας της. Η παιδική γιόγκα διδάσκεται με έναν αφηγηματικό, παραμυθιακό τρόπο. Τα παιδιά μέσα από ιστορίες με κάποιο δίδαγμα – μήνυμα, μαθαίνουν τις διάφορες στάσεις – κινήσεις, τεχνικές χαλάρωσης και αναπνοές της γιόγκα. Στην ερώτηση μάλιστα για το ποιο από τα διαφορετικά είδη γιόγκα που υπάρχουν είναι το αγαπημένο της, μας απάντησε με σιγουριά η vinyasa γιόγκα, η οποία όπως λέει και το όνομά της σημαίνει να πηγαίνεις με το ρεύμα, με τη ροή της ζωής, με την αρμονία. Της αρέσει γενικά όταν διδάσκει αλλά και όταν εξασκεί την γιόγκα η ίδια να πηγαίνει αρμονικά από τη μια στάση στην επόμενη, σαν αν δημιουργεί έναν μικρό χορό.
Όταν αργότερα ερωτήθηκε για το πιο συναρπαστικό πράγμα στη γιόγκα κατά την ίδια, δίχως να το σκεφτεί περαιτέρω απάντησε την παρατήρηση και την επίγνωση στο σώμα μας. Με την παρατήρηση και την επίγνωση, τα παιδιά και όσοι εξασκούν την γιόγκα μαθαίνουν να είναι στο εδώ και στο τώρα. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως ξεκινάει κάθε της μάθημα με την φράση “Να ‘μαστε εδώ” προσαρμόζοντας την γνωστή γιόγκικη φράση “Namaste” στα ελληνικά δεδομένα. Γιατί όταν είμαστε εδώ καλλιεργούμε την ευγνωμοσύνη, τόσο για τον εαυτό μας όπως είναι τη συγκεκριμένη στιγμή, όσο και για τον χώρο γύρω μας. Όσο δύσκολο κι αν είναι να συγκεντρωθεί κάποιος στο εδώ και το τώρα και να μειώσει την μικρή μαϊμουδίτσα στο μυαλό του που σκέφτεται χίλια δυο πράγματα, είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσει να το κάνει.
Εάν θα την κατέτασσε στα αθλήματα την γιόγκα, η ίδια απάντησε πως ναι η γιόγκα είναι άθλημα αλλά και τέχνη. Αρχικά είναι άθλημα γιατί γυμνάζει και δυναμώνει όλο μας το σώμα. Από την άλλη είναι τέχνη γιατί στη γιόγκα πέρα από τη σωματική άσκηση συνδυάζουμε και την ψυχική, την νοητική άσκηση. Έχει αποδειχτεί ότι αυτός ο συνδυασμός νοητικής και σωματικής άσκησης είναι πάρα πολύ σημαντικός. Αυτή τη μεγάλη σημασία, θα την καταλάβει κάποιος έμπρακτα μετά από κάποιο μάθημα γιόγκα. Χαρακτηριστικά τονίζει πως ο ασκούμενος θα νοιώσει σαν να του έφυγε κάποιο βάρος, σαν να είναι πιο ελαφρύς μετά τη γιόγκα. Κατά την ίδια ο καλλιτέχνης που ασκεί οποιαδήποτε μορφή τέχνης, νοιώθει αυτή την ελάφρυνση, αυτή την διαύγεια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κατατάσσει την γιόγκα και στις τέχνες γιατί είναι κάτι εσωτερικό, κάτι ψυχικό και ο άνθρωπος δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό με τις ίδιες του τις σκέψεις.
Αργότερα μεταφερθήκαμε σε πιο εσωτερικές ερωτήσεις όπως αν είναι σωστό κάποιος να κρίνει κάποιον άλλο επειδή κάνει γιόγκα. Στην ερώτηση λοιπόν αυτή η Χριστίνα διεύρυνε την απάντηση της και πέρα από τα χωράφια της γιόγκα. Είναι όμορφο, είναι σωστό να κρίνεις κάποιον γενικά στη ζωή σου, να κρίνεις τι είναι και τι δεν είναι ή τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει; Αυτή ήταν η απάντησή της. Ακριβώς το ίδιο πράγμα ισχύει και στην γιόγκα. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως η Γιόγκα είναι τα “μακαρόνια” που δεν αρέσουν σε κάποιον άλλον ή οι “φακές” που απεχθάνεται κάποιος άλλος ή το “τρέξιμο” που κάποιος θεωρεί κακό για την υγεία. Όταν κάποιος νοιώθει όμορφα με κάτι που κάνει και νοιώθει ότι βγαίνει ακόμα καλύτερος μέσα από αυτό που κάνει, τότε πραγματικά δεν αξίζει να σκέφτεται τι πιστεύει ο άλλος. Σε αυτούς που κρίνουν τους άλλους, η ίδια θα πρότεινε να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να τον παρατηρήσουν γιατί αυτή η εμμονή, η ανάγκη που έχουν για κριτική των άλλων, κατά την ίδια, προέρχεται από δικές τους προσωπικές ανασφάλειες και από έλλειψη παρατήρησης του εαυτού τους.
Στη συνέχεια, μας ανέπτυξε μια ιδέα της για κάποιο κέντρο που η ίδια θα δημιουργούσε. Στο μυαλό της, η ιδέα ακόμη μιας σχολής γιόγκα δεν κυριαρχούσε από μόνη της. Αντ’ αυτού αυτό που ονειρεύεται η ίδια να πραγματοποιήσει είναι ένα κέντρο ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας, όπου οι άνθρωποι θα πήγαιναν για να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Η γιόγκα δεν είναι μόνο σωματικές ασκήσεις, δεν είναι μόνο διαλογισμός και χαλάρωση. Μπορεί κάποιος να κάνει γιόγκα ενώ κοιτάει το παράθυρο, ενώ γράφει στο τετράδιό του, ενώ παίζει με τα ζώα του, ενώ μιλάει με τους φίλους του. Επομένως, αυτός ο χώρος θα ήταν ένας τρόπος ο άνθρωπος να επικοινωνήσει με τον εαυτό του, να τον γνωρίσει και να γράψει για τον εαυτό του και στον εαυτό του. Ένας χώρος λοιπόν για να ασκήσει ο άνθρωπος την αυτο-αγάπη, την αυτοεκτίμηση και το αγκάλιασμα του εαυτού του έτσι ακριβώς όπως είναι με δυνατά κατά τον ίδιο ή την κοινωνία στοιχεία και τα αδύναμα κατά τον ίδιο ή την κοινωνία στοιχεία. Όλα τα στοιχεία που κουβαλάει πάνω του είναι αυτός και είναι μοναδικός. Οπότε αυτό το κέντρο θα έχει αυτόν τον σκοπό, αυτός που θα έρχεται εκεί είτε θα είναι παιδί, έφηβος είτε ενήλικας να αγαπήσει τον εαυτό του. Γιατί, συνεχίζει με λύπη, στις μέρες μας δυστυχώς αυτό θεωρείται δεδομένο ενώ είναι κάτι που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Είναι το ίδιο σημαντικό όσο είναι η Γλώσσα και τα Μαθηματικά.
Στην ερώτηση εάν θα έκανε κάποιο μάθημα ή αν θα άνοιγε κάποιο κέντρο για γιόγκα για άτομα με αναπηρία, η απάντηση της ήταν φυσικά ναι γιατί πιστεύει πως δεν είναι όμορφο να κλείνεις την πόρτα της γιόγκα σε κανέναν. Δεν έχει σημασία αν κάποιος δε μπορεί να ακούσει, δε μπορεί να δει, δεν έχει κάποιο από τα άκρα του, έχει κάποια αναπτυξιακή διαταραχή ή κάποιο γενετικό σύνδρομο και άλλα. Εάν υπάρχουν οι άνθρωποι που θέλουν να το κάνουν, τότε θα βρεθούν όλοι οι τρόποι για να το κάνουν. Την ίδια ακριβώς στάση της γιόγκα μπορεί να την κάνει και ένας άνθρωπος που έχει όλα τα άκρα του, την ακοή και την όρασή του και ταυτόχρονα να την κάνει και κάποιος που δεν έχει τα παραπάνω. Άλλωστε κανένας άνθρωπος δεν κάνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, το ίδιο συναίσθημα μια κίνηση- στάση της γιόγκα. Ο κάθε άνθρωπος το κάνει, το διδάσκεται με τον δικό του τρόπο. Ανέφερε μάλιστα πως παρατήρησε και ίδια στους μαθητές της πως παιδιά που είχαν κάποιο είδος αναπτυξιακής διαταραχής, ακολουθούσαν πιο εύκολα τα βήματα – τις εντολές της κάθε στάσης της γιόγκα της κάθε αναπνοής. Της έκανε μάλιστα εντύπωση πως παιδιά με ΔΕΠΠΥ, διάσπαση ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα, ήταν απόλυτα αφοσιωμένα στο πώς να κάνουν αυτή την κίνηση και κρατούσαν την προσοχή τους καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματος.
Ολοκλήρωσαν τέλος συζητώντας για την γιόγκα και την εμπειρία της ίδιας της Μαριτίνας Μυλωνά με την γιόγκα. Η τελευταία μάλιστα ανέφερε κάτι, με το οποίο η Χριστίνα Σκρουμπέλου συμφώνησε ακράδαντα. Ανέφερε πως η ίδια μέσα από την εμπειρία της στη γιόγκα συνειδητοποίησε πως η γιόγκα είναι τρόπος σκέψης. Η γιόγκα είναι ένας τρόπος να σεβόμαστε το σώμα μας, το μυαλό μας και τον χώρο γύρω μας. Και πως κάποιος θα το καταλάβει αυτό όχι με τα λόγια αλλά με την πράξη. Μονάχα αν δοκιμάσεις κάτι, μπορείς να έχεις κάποια άποψη για αυτό.
Με αυτό λοιπόν το μήνυμα θα κλείσουμε και αυτό το podcast, ένα podcast γεμάτο δημιουργικότητα, ομορφιά και Zen. Παρατηρούμε λοιπόν και γνωρίζουμε τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή της καθημερινής μας λίστας.
Από την συντακτική ομάδα της εφημερίδας “Ο Ακροβάτης”
